Nara

Ook deze vierde dag in Kyoto waren we netjes om half negen in de ontbijtzaal na een te korte nacht. Het zit ’s avonds zo lekker op het bed en de hele dag verwerken kost gewoon tijd voor zowel lichaam als geest. Na ons ontbijtje iets eerder dan gedacht met de stoptrein richting Nara. Eerste stop Inari. Ria en Lisette hoopten op nog wat rust voor de vermoeide voeten maar na 3 stops mochten we alweer uit de trein. De Fushimi-Inari Taisha is een enorm complex van shrines (vermiljoen geschilderde Torii) langs een route naar de top van de Inari berg. Door tripadvisor voor het tweede jaar uitgeroepen tot de meest bezochte toeristische attraktie van Japan, we waren dus niet alleen zullen we maar zeggen. Naarmate we hoger op de berg kwamen werd het wel wat rustiger. Naar ons idee hadden we al best een stuk gelopen toen het echte werk nog moest beginnen. Met de rest van het gewenste programma in ons achterhoofd zijn we weer naar beneden gelopen en hebben het uurtje klimmen aan anderen overgelaten.
Met de sneltrein naar Nara waar we eerst op het station wat gegeten hebben alvorens naar de grote Boeddha te gaan. Frans dit keer, lekker hapje met druivensap voor Lisette die dacht grapefruit juice te lezen terwijl er grape juice stond. Busje 2 kwam er al aan en we mochten nog mee.
In Nara zijn heel veel heilige herten, echt heel veel en we vonden het best wel knap dat ze via het zebrapad overstaken. Bus stopte netjes, zoals dat hoort bij heilige herten. Op naar de Todai-ji, overal mensen, herten, uitwerpselen van herten en opvegers van de uitwerpselen van herten die het werk nauwelijks aan konden. Het templecomplex wordt bewaakt door twee Nio guardians die in de zijbeuken van de Nandaimon (entreepoort) staan .De Daibutsu (grote Boeddha) zit in de Daibutsu-den Hall. Massa’s schoolgroepen met allemaal verschillende kleuren petjes werden in groepjes langs het beeld geleid. Erg leuk om te zien. De hal was gelukkig zo groot dat iedereen een goed zicht had op het immense beeld.(16 meter hoog, 437 ton brons en 130kg goud. Niet van zijn plaats te krijgen dus. De hal heeft ook 112.589 dakpannen op het dak liggen en die moeten af en toe vervangen worden. Met veel plezier hebben we een dakpan gekocht en daar een wens op geschreven voor Franka en Liselot. Bijzonder moment daar in die grote hal met al die mensen. Een van de pilaren in het gebouw heeft een gat van 50cm en er wordt gezegd dat wanneer je door het gat kunt kruipen je verlichting vindt. Veel mensen maakten er gebruik van, wij hebben het zekere voor het onzekere genomen omdat de gevolgen van vast komen te zitten niet nader genoemd worden.
Na het templecomplex nog wat verder gelopen door het grote park en nog een mooi tempelcomplex gevonden. Net als je denkt dat je geen trap meer kunt zien, ligt er weer een mooi uitzicht in het verschiet en dus ga je maar weer naar boven onder het motto, ik kom hier nooit meer terug. Na dit festijn was het toch echt tijd om terug te gaan. We werden nog even gestopt door een hele lieve leraar die kinderen in zijn klas wilde laten oefenen met Engelse les en dus werden ons allerlei vragen gesteld. Waar kom je vandaan, waar is je land bekend om, wat vind je het mooiste hier in Nara, wat vind het lekkerste Japanse eten, welke Japanse woorden ken je, hoe heet je. Ze waren erg enthousiast en leergierig, de prachtige oudere leraar niet in het minst. (terug in Kyoto gebeurde ons hetzelfde, dit keer door twee meisjes, zelfde vragen, snoepje toe, erg leuk!)
Met de sneltrein terug naar Kyoto wat ons tijd gaf om even te dommelen na deze warme, zonnige dag vol indrukken. Eenmaal aangekomen op het station hebben Fred en Jan-Willem nog foto’s gemaakt van het stationsgebouw, daarna Ramen geslurpt op de 10e verdieping spicy! (Die dit keer echt spicy was en waar we blij waren dat we niet de extra spicy hadden genomen) en lekkere soja voor Ria. Terug in het hotel plannen gemaakt voor mogen. We splitsen op en gaan bij het avondeten heel veel horen en vertellen. Nu eerst de Japanse soap afkijken en dan naar bed.