Vanmorgen op tijd opgestaan en ontbeten. Tijd om Kyoto te verlaten en de trein te pakken naar Matsumoto. Naar perron 0 dus waarvandaan ook een Thunderbird vetrok. Tot groot verdriet van de mannen moeten zij het met de minder stoer klinkende Shinano 9 doen. We zitten eerste rij en hebben al snel in de gaten dat de machinist er een bijzonder protocol op na houdt. Aangezien de vier andere machinisten (er wordt steeds van machinist gewisseld) dit ook doen, zal het ongetwijfeld kloppen. Ieder groen licht, iedere drie lichten, alle wegwerkzaamheden, de tunnels, ze worden met een wijsvinger (gehuld in witte handschoen) aangewezen. Tevens wordt het reisschema nauwkeurig bijgehouden. Iedere machinist heeft zijn eigen kopie van het schema maar ze gaan er allemaal op dezelfde gestructureerde manier mee om. We dutten wat en rijden vervolgens richting de bergen. De heuvels zijn zo verschrikkelijk mooi van (herfst) kleur dat we alleen maar naar buiten kunnen kijken en de ogen wijd openhouden. Na drieënhalf uur komen we aan in Matsumoto en onder het genot van een kop koffie van de ook in Matsumoto vertegenwoordigde Starbucks kijken we welke uitgang we moeten hebben voor het hotel ( dat op drie minuten lopen ligt). Met zoveel cafeïne en intellect moet het wel goed gaan en dus zijn we om half twee in het hotel. De koffers worden ingenomen en wij gaan richting Hulala , de “Hawaiaanse tent” die hier hamburgers serveert. Onder het genot van de Carpenters smullen we lekker. Op naar de hoofattractie, het kasteel van Matsumoto. Terwijl we ernaar toe lopen merken we dat het geluidje voor groen licht anders is dan in Kyoto. Al snel nemen de mannen het over zodat we het toch drie keer per groen verkeerslicht te horen krijgen, Wat een genot! Het kasteel (geen tempel) is prachtig gelegen in een park vol met bomen in herfstkleur. Tel daarbij op het uitzicht op de bergen en de prachtige kleuren van de heuvel, strakblauwe lucht en 25 graden, wij zijn meer dan blij!

Om van verdieping naar verdieping te komen moeten wij op onze sokken (schoenen in een plastic zak in de hand) echt klauteren. Als de trap tussen de vierde en vijfde verdieping een stijgingspercentage van 40cm per tree krijgt, haken Ria en Lisette af. Rustig klauteren we naar beneden en zijn blij als de laatste tree bereikt wordt zonder dat wij ons hoofd gestoten hebben en/of van de trap gegleden zijn. Mannen volgen snel en vertellen hoe diverse oudere Japanse dames door familieleden de trap op geduwd werden (volgens ons gelanceerd) om de zesde verdieping toch vooral te bereiken. We lopen naar het City Museum of Art waar enkele beelden van Yayoi Kusama buiten staan. (zij is de 86-jarige Japanse kunstenares die bezeten is van stippen, we hebben eerder haar vrolijke werk gezien bij Art Zuid en in het Boymans van Beuningen). De Nawate street (kikkerstraat) voert ons naar het museum. In de straat erg veel kikkerbeeldjes die we weten te weerstaan!.Het begint zowaar af te koelen en dus gaan we naar het hotel. Kamers op de negende met uitzicht op de perrons van het station. Om kwart voor zeven gaan we richting Narawachi street wat dichtbij Hulala moet een lekker Yakitori restaurant liggen. Met behulp van een Japanse dame weten we het te vinden. Binnen spreekt men vloeiend Japans en yakitori wat de avond tot een feestje maakt. Zij maken, wij eten. Na 6 overheerlijke stokje pp. gaan we via wat andere gezellige straatjes terug naar het hotel. Jan-Willem en Lisette scoren nog wat sushi uit de supermarkt (afgeprijsd, alles moet weg voor sluitingstijd) en Fred belooft later op de avond nog een rondje te gaan lopen in deze relaxte stad.