28nov13 Hualian-Taitung Coastal Highway

Vannacht was er een geluid dat ik niet meteen thuis kon brengen. Na wat mist in de bovenkamer weggeveegd te hebben, daagde het. Tik, tik,tik op het dak van ons huisje. Regen! Eerlijk gezegd had ik niet zo'n zin in een tocht langs kust in de regen. Gelukkig kwamen de wijze woorden van mijn moeder voorbij;"" kind, wat er nu valt, valt straks niet"" Postuum dank je wel mam, kun ik weer verder slapen!
Om half acht was het feest echt voorbij en lonkte de warme douche. Kart over acht afgesproken in het restaurant. Om acht uur meende JW Ria buiten te zien lopen. Dus toch maar wat eerder naar het ontbijt? In de eetzaal aangekomen waren Ria en Fred in geen velden of wegen te bekennen. Naar later bleek was Ria naar de auto gelopen om de regenjas van Fred te halen die toen nog stond te douchen. Hilariteit dus weer toen ze netjes op de afgesproken tijd aanschoven (JW had zich keurig weten in te houden, Lisette weer eens niet).
Na het ontbijt, tandjes, toilet, koffers en op naar de Highway 11. Aangezien JW de route helemaal uitgezocht had op de gedownloade kaart van Taiwan, reed Fred het eerste stuk. Highway 11 gevonden en dus langs de kust naar beneden.
Onderweg een stop voor koffie, de zee leek redelijk wild en het waaide flink. De keuze aan koffie was ook hier weer onverwacht groot en dus kwam de eigenaar even later met een Caramel, een Mocca, een Espresso en een Hazelnoot aangezet. Tja, dat krijg je dan.
Nog even een blik in de vitrines met mooie sieraden geworpen en via de toeletten de tocht voortgezet. De weg was lang en met een maximum snelheid van 60km, bij ieder dorpje verlaagd naar 50 en soms naar 40, leek het extra lang.
Nog twee stops, de markering van de Kreeftskeerkring (JW telde 15! buseen met gotograferende toeristen) en Water Running Up, waarvan we nog steeds in discussie zijn of het gezichtsbedrog was of een fenomeen.
Hotel Trianon bleek makkelijk te vinden. De ingeslagen noedelsoepjes verdeeld en nu op de wifi (die per kamer! geregeld is) dit verhaal aan het schrijven.
Het werd tijd om de knorrende magen tot bedaren te brengen. Gewapend met een kaart van Taitung en het kaartje van het hotel (evt terug met taxi) op stap. 30 minuten lopen volgens de vriendelijke dame van hotel Trianon. Na tien minuten stonden we in de Carrefour. Allemaal een flesje wijn en op zoek naar een restaurant. Dat was lastiger. Haast geen vis en wat we zagen was of ingewanden of alleen in het chinees, dus ook vaag. Even de pas erin en ja hoor, een sushi restaurant. Wat was dat lekker! Enorme sushi (diameter zeker 7 cm dus met van alles te vullen), tonijn sashimi van het kaliber smelt op de tong, pittige koolsalade, kip met krokant randje en lekkere saus. Thee gratis en een rekening!
Fred zei al; dat wordt weer bijstorten , maar de glimlach op zijn gezicht , helaas Fred! voor 11 euro p.p waren we weer helemaal blij,voldaan en gelukkig.
Nu even kijken welk wijntje de vis het lekkerst doet zwemmen en dat op tijd naar bed, morgen weer een tochtje van 200+ km naar Tianan.
Oh ja, om nooit meer te vergeten; Tears in heaven van Eric Clapton, je zal er maar niet op kunnen komen.